Een van mijn grote inspiratoren was een piepklein bloemetje in het geblakerde maanlandschap bovenop een vulkaan op het Japanse eiland Hokaido. Ik was aan de wandel gegaan met een vage tekening met enkele Engelstalige woorden. Al klimmend kwam ik boven de boomgrens en pas toen besefte ik dat de vulkaan leefde. Ik hoorde geborrel en zag wolken. Hoog boven de boomgrens kookte de lava en spuwde de vulkaan grote zwavelwolken uit. Ik twijfelde aan de route en teruggaan was geen optie. Er zat niks anders op dan vlak langs de krater door de zwavel te lopen. De vulkaan en ik. Zielsalleen met de krachten van de actieve vulkaan, voelde ik mij nietiger dan ooit.

Toen, tussen de verbrande stenen, was er opeens dat bloemetje. Het scheen mij het meest moedige wezen op aarde en het ultieme symbool van leven en hoop.
Ook na decennia blijft mijn ontmoeting met dit bloemetje springlevend. Op hopeloze momenten verschijnt het voor mijn geestesoog. Het spoort me aan om op mijn veerkracht en herstelvermogen te vertrouwen.